“Je moet toch een blog hebben, dat spreekt mensen aan omdat ze dan weten met wie ze te maken hebben”. Het is advies dat ik heel graag naast mij neerleg, want ik schrijf absoluut niet graag. Ik ben er zelfs bang voor.

In mijn jeugd heb ik geleerd dat schrijven gevaarlijk is. Door dyslexie schreef ik veel fouten, waardoor mijn schrijfwerkjes op school steeds onvoldoendes kregen.  Er werd mij op het hart gedrukt dat ik alles zeker 100 keer moest nalezen, want als je fouten schrijft kom je dom over. Ik leerde dat je heel voorzichtig moet zijn met wat je schrijft, want mensen kunnen je woorden misbruiken of over je gaan oordelen. Conclusie: ik begin er niet aan.

Maar het is waar, mensen kunnen me enkel leren kennen als ze iets van mij kunnen lezen. Dus beslis ik nu om me toch aan een blog te wagen. Ik laat de angst niet meer overheersen en ga ervoor. MAAR … waarover moet ik schrijven? Kan ik dat wel? Mag ik dat wel? Zal ik niet onprofessioneel overkomen? Wat zou mijn moeder, mijn broer, mijn vriendin of mijn interne criticus ervan zeggen? 

Mijn saboteur is daar weer.

Ik ga schrijven, als Katherine, mama van vier, over het leven, de opvoeding en de twijfels en zekerheden die me omringen.

Deze keer doe ik het echt, Nu!