Juni 2022 stapte hij uit het leven…

Toen ik mijn jongste een tijdje geleden vroeg hoe ze haar papa zag, zei ze dat hij de beste papa was die ze zich kon inbeelden. Hij was gewoon ideaal. Hij was lief, grappig en was er altijd voor haar. Ik was verwonderd, want ik vond dat hij net heel weinig beschikbaar was, zeker voor mij, maar ook als papa.

Sinds zijn ontslag, een jaar voor zijn wanhoopsdaad, was het moeilijk om connectie met hem te maken. Hij was zijn werkfamilie kwijt en dat was voor hem de omgeving waarin hij zich het meest in zijn element voelde. Hij had bijna 30 jaar voor dezelfde multinational gewerkt en ik was soms jaloers op de aandacht die het bedrijf van hem kreeg. Als er discussie was tussen ons, ging het meestal over zijn constante bezig zijn met het werk. Ik vond dat hij zijn gezin en onze relatie ervoor had opgeofferd. Zijn  immense verantwoordelijkheidszin en perfectionistisme lieten weinig ruimte voor sociale contacten, familiale activiteiten en hobby’s en ze putten hem uit.

Ik had zijn zelfdood niet zien aankomen. Pas enkele dagen ervoor begon ik me te realiseren dat hij depressief was en pas maanden later drong het tot me door dat die depressie al veel langer begonnen was. Jaren waarin we vanalles probeerden om met veel moeite terug verbinding bij mekaar te vinden. De eenzaamheid die in ons huwelijk was binnengeslopen, nachten stilletjes huilend naast hem in bed. Behalve werken deed hij bijna niets meer. Hij had geen fut om ook maar iets aan te pakken wanneer hij thuis was en pas op het einde van het weekend of vakantie had hij net genoeg energie om het werk weer aan te kunnen. Ik begrijp niet dat ik dit niet vroeger gezien heb, anders had ik misschien kunnen ingrijpen en hulp zoeken.

Het verdriet om zijn plotse dood is onbeschrijflijk groot, maar dat hij het zelf heeft gekozen maakt het nog zoveel complexer.  Ik blijf me steeds afvragen waarom, wat mijn  aandeel is, of het toch niet afwendbaar was geweest, hoe ik dingen anders had kunnen doen. Ik ben nog steeds bezig het leven en onze relatie te analyseren om alles te begrijpen, dingen beter te maken en om te voorkomen dat dit zich herhaalt. Schuldgevoelens blijven mijn emotioneel huis bezoeken. Maar ik heb ook geleerd om milder te kijken. Het is zoals Søren Kierkegaard zei: “het leven kan alleen achterwaarts worden begrepen, maar het moet voorwaarts worden geleefd”. We hebben allebei het beste van onszelf gegeven met onze mogelijkheden van toen, hij én ik. Beetje bij beetje vergeef ik het hem en ook mezelf. Het is alsof ik onze relatie inwendig herstel, tot ze weer helemaal heel is.

Ik ben ontzettend blij dat onze kinderen de beste papa ooit hadden. Voor mij is hij terug de liefste man ooit.