Ze hebben weer bezit van haar genomen, de donkere wolken. Ik zag de eclips in haar energie gebeuren en zie haar opnieuw afzakken in haar kelder. Ze verdwijnt. Ik weet niet hoe het is, begrijp het niet want ik heb het zelf nooit meegemaakt. Ik heb wel eens neerslachtige buien, maar een depressie ken ik enkel van mee samen te leven.

Ik weet dat ik niets kan doen. Ik kan toekijken en haar ruimte laten en proberen mijn eigen leven verder te leven, op een zo goed mogelijke manier. Zelf ongelukkig worden duwt haar enkel nog dieper. Dan maak ik haar depressie verantwoordelijk voor mijn leven. Schuldgevoel is iets wat ik haar er zeker niet bovenop wil geven.

Ik heb niet zoveel geleerd van de depressie van mijn man, die was er constant waardoor ik er niet bewust van was. Ik zag nooit schommelingen in zijn humeur en ik dacht dat het gewoon zijn natuur was. Pas de dag voor zijn overlijden kon ik het benoemen als een donkere wolk die over hem ging en waar wij allemaal de schaduw van ondervonden. Ik was toen blij met dit inzicht omdat ik dacht dat hij daardoor geholpen kon worden en ik zag mogelijkheden tot verandering.

Mensen reageren allemaal anders, zeggen dat ik strenger moet zijn, haar moet verbieden om in bed te blijven, of dat ze zich misschien beter zal voelen als ze elders verblijft of helpt klusjes opknappen, ze heeft een doel nodig, of een goed lief, … Allemaal gedachten die ook wel eens door mijn hoofd gingen. Maar zo werkt het niet. Zij doet haar best en ik weet dat de druk om beter te worden het nog moeilijker maakt. “Bekijk het gewoon eens wat positiever” is niet echt een wijze raad. Het is vergelijkbaar met tegen een persoon met verlamde benen zeggen: “het is niet moeilijk, je moet gewoon rechtstaan en de ene voet voor de andere zetten”.

Maar dan zie ik haar stilletjes aan weer uit de kelder komen. Het begint met een hartje waarmee ze antwoord op een berichtje van mij, of ze komt beneden eten, … en dan zie ik de donkere wolk wegtrekken en ze klaart weer op. Soms heel snel en soms heel voorzichtig. Die opklaring is zo mooi. Ze wordt terug die prachtige vrolijke, grappige, gevatte, scherpe jonge vrouw die ze is. Ze is terug en het voelt zo heerlijk. Als ze lacht straalt dat af op iedereen rond haar.

Ik vraag haar wel eens wat ik best kan doen wanneer de donkere wolken terug zijn. Ze zegt dat rust haar het best helpt en af en toe eens stilletjes bij haar zitten zonder iets van  haar te verwachten. Ik mag dan ook zachtjes door haar haar wrijven.

Een andere jonge wijze vrouw zei me ooit dat ik vooral niet moet zeggen hoe blij ik ben dat het nu weer goed met haar gaat, want dat geeft de indruk dat ze het zelf kiest om opgewekt of depressief te zijn.

Het is haar weg en niet die van mij. Het enige dat ik kan doen is haar laten in de keuzes die ze maakt en er zijn om haar op te vangen wanneer de wolken terugkomen. Ze zijn heel onvoorspelbaar en daar kan voorlopig niemand iets aan doen. Maar ze heeft een grote innerlijke kracht en ik vertouw erop dat ze een weg vindt om hier verder mee om te gaan. Haar lot is zwaar en ik bewonder haar in haar strijd.