De laatste weken keek ik met mijn dochter naar “De rugzak”, waarin een groep bekende Vlamingen de Kilimanjaro beklimt. Ik herken zoveel van mijn eigen tocht naar de top van de Toebkal, 2 jaar geleden.

Het begon toen mijn meest sportieve vriendin vroeg wie er mee wou om de Toebkal in Marokko te beklimmen. Zij was al met een paar andere getrainde dames ingeschreven om de tocht te maken en ze zochten nog een aantal andere mensen om mee te gaan. Ik liet me overhalen en zag het als een project om mijn verdriet te verwerken.

Ik vertrok, liet mijn kinderen achter, om met 12 vrouwen het Atlasgebergte onveilig te maken. Ondanks de training vooraf en mijn fantastische supporters thuis, voelde ik me onzeker. Mijn sportieve vriendin,  zei dat zij ook twijfelde of ze het wel zou aankunnen. Dat stelde me niet echt gerust.

Bij de eerste klim was al duidelijk dat ik niet opgewassen was tegen de beproeving, De hoogte, mijn fysieke conditie, mijn mentale uitputting, het niveau van de beklimming, … het was vreselijk. Maar de sfeer onder de vrouwen, het geduld van de gids, de heerlijke maaltijden die we door de mannen voorgeschoteld kregen, … waren fantastisch. Ik wou zo graag mee, maar voelde me niet sterk genoeg om vol te houden.

Na de eerste klim was ik al uitgeput en toen ik de volgende ochtend 20 m verderop een plekje zocht om een plasje te maken was ik buiten adem. En de tocht was nog maar pas begonnen. Eén vriendin bleef altijd achter mij, vrolijk vertellend over wat ze allemaal zag en verrukt over hoe mooi het er was. De afstand tussen ons en de rest van de groep werd steeds groter. Ik telde mijn passen: één, twee … verder geraakte ik niet. Ik kon mijn blik niet verder leggen dan net voor mijn voeten. Als ik probeerde naar de berg voor mij op te kijken, werd ik duizelig en misselijk. Mijn hart ging zo tekeer, dat ik ervan overtuigd was dat ik dit niet zou overleven. Mijn kinderen zouden hier hun moeder verliezen en verder helemaal wees worden. Na elke zes stappen moest ik rusten. ik draaide me vaak om om achterom, naar de vallei te kijken, naar het pad dat we al afgelegd hadden. Het was niet veel, maar toch iets. En zo ging het uren door.

Bij de lunch brak ik. Ik wist niet wat er mis met mij was, waarom kon ik dit niet terwijl alle andere vrouwen het wel konden. In de groep waren nog 2 dames die sinds enkele jaren weduwe (ik geraak maar niet gewend aan dit woord) waren. Zij vertelden me dat ze het eerste jaar na hun verlies, niet in staat waren om fysieke inspanningen te doen. Deze dames, die marathons liepen, bergtoppen bereikten en andere stoere dingen deden, konden het eerste jaar nog geen kilometer lopen…. Ik stond versteld, had er niet bij stilgestaan dat verdriet zo’n groot effect kon hebben op de fysieke conditie.

Het gaf me moed. Na de lunch vroeg ik de gids of ik eerder mocht vertrekken, zodat de groep me kon inhalen… dit hielp.

Geleidelijk aan kon ik de volgende dagen mijn passen tot tien tellen en kon ik ook al verder voor me uit kijken. De groep droeg me mee. Uiteindelijk heb ik ook de top van de berg bereikt. Ik heb het op mijn tempo gedaan. Stapje voor stapje en nooit te ver vooruit kijkend en met een ezel in de buurt die me kon dragen als het echt niet meer zou gaan. De gids geloofde dat ik het kon en stilletjes aan geloofde ik het ook. En telkens draaide ik me om naar de weg die ik afgelegd had en die werd steeds langer.

Deze reis was voor mij de beste therapie ooit. Maar ik doe het nooit meer.