Ondertussen zijn we jaren verder en herlees ik voor het eerst de blogjes die ik tot in het Covid-tijdperk schreef. Voor ik het weet rollen de tranen over mijn gezicht, maar ik kijk ook met heel veel liefde terug op mezelf, mijn man en mijn kinderen van weleer.
Er is ondertussen zoveel veranderd. De kinderen zijn alle vier volwassen geworden, maar wonen allemaal nog bij mij. Mijn lieve echtgenoot is twee jaar en zeven maanden geleden uit het leven gestapt. Een donderslag bij heldere hemel. Lockdown, coronamaatregelen, ontslag op het werk en depressie hebben hun tol geëist bij hem en bij ons allemaal.
Ik ben met de kinderen door een vreselijke periode gegaan, maar we deden het samen. Vorige maand is ook de beste vriend van één van de kinderen uit het leven gestapt en dat haalt alles weer naar boven. We rouwen opnieuw, om deze prachtige jongen die al zo vroeg geen toekomst meer zag en om het verlies van mijn man en alles wat daarmee ook verdwenen is.
Samen keken we naar Taboe, waarin Philippe Geubels met een groep nabestaanden van zelfdoding het gesprek aangaat. Er is zoveel herkenbaar: de immense pijn, de reacties van mensen, maar ook de veerkracht en de verbinding.
Ons leven is zo veranderd, maar ook onze kijk op het leven. Dat wat we ons nooit konden voorstellen, is gebeurd. Het gevoel dat je leven aan diggelen ligt… En dan krijg je zoveel warme reacties, zoveel liefdevolle ondersteuning, zoveel verbinding onder ons, zoveel zorg en bezorgdheid voor elkaar. Beetje bij beetje kregen we nieuwe toekomstdromen, kwamen er mensen en situaties op ons pad die ons weer deden genieten van het leven. Mijn kinderen vroegen me wanneer ze terug plezier mochten maken en we hebben afgesproken dat elk moment daar geschikt voor is. Wat het leven ons brengt, hebben we niet in de hand, maar wel de betekenis die we eraan geven. Je kan dan maar best kiezen voor een betekenis waar je mee verder kan.
Hoe mensen daarop reageren maakt niet zoveel uit. Ieder doet het zoals die het zelf geleerd heeft, of weet het gewoon niet. Maar sommige dingen zeg je beter niet, zoals dat je nu als alleenstaande vrouw een rivaal bent voor je vriendinnen, of dat je een verhaal moet hebben om aan de buitenwereld te vertellen, of vragen wie schuldig is aan zelfdoding, … of dat je moet rekening houden met de regels van rouwen. In rouwen zijn geen regels… dat is het enige wat ik erover geleerd heb. De emoties komen op momenten dat je het niet verwacht: woede, kwaadheid, verdriet, liefde, zachtheid, bitterheid, … alles is welkom en krijgt een plek. Soms kan het in een schuif, soms heeft het een hele balzaal nodig. En ik denk niet dat het ooit over gaat (als dat toch zo zou zijn, zal ik er zeker een blogje over schrijven.)
Mijn hart is weer open gegaan en na zoveel tijd is er opnieuw plaats voor liefde, voor mensen, voor het leven, voor de uitdagingen die op mijn pad komen. De toekomst ligt vol nieuwe mogelijkheden. Ook de kinderen groeien, gaan uitdagingen aan, worstelen met hun demonen, proberen hun vader trots te maken, … elk op hun eigen manier. Ik ben zo fier op mijn kroost, ze zijn écht volwassen geworden. Kwetsbaar en krachtig. Het zijn de mooiste mensen van de hele wereld.
Sterke, moedige vrouw, zoveel liefde voor jou. X
Ontroerend Katherine. Dank voor het delen. Ik ben blij voor je.
Wat een moedige blog! Hier straalt sprankelende levensenergie die heel wat heeft doorzwommen. Terechte fierheid op je kinderen en een dikke waarderende pluim voor jou, lieve Katherine!
Fantastisch om dit te lezen Katherine!!
Ik ben blij dat ik een beetje een vriendin van je mag zijn.
Ik hou van de kwetsbaarheid waarmee je deelde. Ik hou van je kracht. Ik hou van je goede hart. Ik hou van je kleur. Ik hou van je …
Fijn om dit te lezen Katherine. Herkenbaar ook… emoties die je af en toe terug gooien en die je gelukkig ook vooruit stuwen! Sterk en kwetsbaar beschreven. Merci om dit te delen.
Els
Wat een aangrijpende tekst…zo mooi verwoord ..
Moedige vrouw en mama…wetend dat niet alle dagen gelijk zijn…
Moed lieve Katherine…
Heel mooi en openhartig geschreven Katherine. Zo fijn om te lezen dat je hart weer open staat. Ik wens je veel liefde en mooie uitdagingen X
Sophie
💟💟💟
Mooi geschreven Katherine. Ik ben blij dat er opnieuw sprankeltjes zijn in jullie gezin, die vast en zeker met golfjes zullen uitbreiden.
Een kippenveltekst, maar je bent een echte liefdevolle feniks! Hopelijk lacht de toekomst jullie toe, ik duim 🙂
Prachtig, na jouw blogje is de wereld weer een stukje mooier geworden in zijn ruwheid.
Zo mooi geschreven, Katherine. Knap hoe jullie er samen met het ganse gezin mee omgaan. En achter de wolken schijnt de zon altijd. ❤️
Mooi ontroerend verhaal van een krachtige vrouw! Hartsknuffel, Kim
Beste Katherine, ik ben het volledig met jouw eens van de eerste tot de laatste letter…je bent een heel mooie mens zoook jouw kinderen ik duim voor jullie dat jullie geluksmomenten steeds groter mogen worden
Grtjs
Myriam
Ontroerend om dit te lezen, maar voel vooral ook heel veel positiviteit.
Dikke knuffel
Claudine
Dag Katherine, lieve vrolijke Katherine met de mooie bos krullen en e warme glimlach … Ik heb jouw tekst gelezen, herlezen, nogmaals gelezen en ik werd er ook een beetje stil van, want wat heb je dat mooi weten te omschrijven, het van je af schrijven kan helpen, het is ook een beetje jezelf bloot geven, ik vind het heel moedig, bewonderenswaardig ook hoe je dat doet; heel fijn dat het beter met je gaat. Ik kijk vaak uit naar die lege plek op de eerste rij in het koor, verwacht je elke week daar terug te zien, misschien is dat nog niet voor meteen, er komt een dag dat je er weer bent. Je krijgt van mij alvast een dikke knuffel, een beetje warmte van op afstand dan maar, en hopelijk zien we mekaar snel weer. Marleen