Ik bots de laatste tijd tegen wat frustraties aan… en er is eentje dat geregeld op mijn pad komt. Ik word kwaad wanneer mensen rondom mij anderen gevangen zetten, van hun vrijheid of levensvreugde beroven. Dit doen ze bijvoorbeeld door te hoge eisen te stellen, door iemand te willen kneden naar hun verwachtingen, door de anderen te gebruiken om eigen behoeften te vervullen. Of door zichzelf afhankelijk te maken van de ander.

Ik werd deze ochtend boos wakker, begon te piekeren over iemand die iemand van wie ik houd, belemmert om vrijuit te leven. Ik zag mijn wijsvinger in de richting van de andere persoon wijzen en realiseerde me ineens dat er ondertussen 3 vingers naar mezelf wezen. Tiens …

Ik kan niets veranderen aan de situatie van vrienden en geliefden, ik moet niemand uit zijn of haar gevangenis redden. Wat anderen elkaar aandoen of laten aandoen, is eigenlijk niet interessant, behalve als spiegel voor mijzelf. Mijn spiegelbeeld vraagt me: “zet jij zelf geliefden gevangen?” … En dan gaat stilaan een gordijntje open: ik ben als mama soms overbeschermend, waardoor ik mijn kinderen de vrijheid ontneem om hun problemen zelf en op hun manier op te lossen. Ze zitten thuis in een gouden kooi, waardoor ze het misschien niet nodig vinden om hun vleugels uit te slaan. Laat ik in vriendschap en liefde voldoende vrijheid of bind ik anderen aan mij uit angst om alleen te zijn? Hmm, deze laatste parkeer ik even voor later, maar ik probeer er bewuster naar te kijken.

Maar de belangrijkste vraag is: “Waar houd ik mezelf gevangen?”  Als ik zo geraakt word moet er toch iets in mij zitten waardoor ik mezelf gevangen zet? Ik ga naar binnen kijken en inderdaad…  Ik kom de oordelen tegen die ik in mijn kindertijd en verdere leven heb verzameld: “hang de vuile was niet buiten”, “boven de 50 hoor je je volwassen te kleden en te gedragen”, “wees altijd kritisch”, “ je mag nooit oordelen over anderen”, “toon het goede voorbeeld, vooral aan je kinderen”, “wees voorzichtig en doe geen domme dingen”…      Ze zijn talrijk, oorverdovend en nemen telkens andere vormen aan:  “Ik mag geen slappe lach krijgen in een kerk”, “ik moet meer interesse tonen in kunst en literatuur”, “ik ben te mannelijk”,  “is wat ik doe niet belachelijk?”, “zou ik dit wel schrijven?” … 

Ik wil deze oordelen liefst ergens opsluiten en nooit meer tegenkomen, maar ik weet ondertussen dat dit zo niet werkt. Ik neem er eentje vast, bekijk het en bedank het omdat het me wil beschermen tegen afwijzing van anderen. Een vriendin zei me een paar jaar geleden dat ik wat meer aandacht aan mijn uiterlijk moest besteden: vrouwelijker kleden en makeup gebruiken. Ze was bezorgd om mij en gunde me een nieuwe relatie. Maar deze liefdevolle suggestie werd opgeslagen als een oordeel over mijn zelfbeeld. En dat geldt waarschijnlijk voor al die oordelen die nu nog aan het rondschreeuwen zijn in mijn hoofd. Met een schop onder hun kont krijg ik ze niet weg. Ze dringen zich steeds weer op, soms sluipen ze zachtjes binnen en soms denderen ze binnen met veel lawaai. Ze zijn welkom, ze krijgen aandacht, ik ga ermee in gesprek, lach ermee en daarna laat ik ze weer vrij. Als ik ze niet loslaat worden ze de cipiers van mijn gevangenis.

Dit is zo fijn aan de vroege uurtjes op een zondagochtend. Ik hoef nog niet meteen in actie te schieten en kan me laten overspoelen door de inspiratie die de nacht me brengt. De demonen zijn getransformeerd en mijn boosheid is in dankbaarheid omgeslagen. Ik heb zin in vandaag maar draai me nog even om en geniet van dit luie moment in mijn warme bed.

Ik ga straks met één van de kinderen een museum bezoeken en neem me voor om me helemaal te laten gaan in mijn onwetendheid over kunst en geschiedenis.