De jongste zoon, degene die als klein kindje iedereen wist te charmeren met zijn lieve glimlach en zijn grote blauwe ogen. Hij wist me rond zijn vinger te draaien als geen ander en ik voelde altijd haarfijn aan wat hij wou en vulde zonder nadenken zijn behoeften in. Hij was verschrikkelijk onhandig, dyspraxie, noemde men het. Taal is niet zijn ding,: dyslexie noemen ze het nog steeds. Hij kon dus wel wat extra zorg gebruiken en daar werd ook ruimschoots voor gezorgd door mama, maar ook door veel meisjes en vrouwen rondom hem. Anderen vonden dat hij wel heel veel gedaan kreeg van mij.
Zijn laatste jaar van de lagere school is hij samen met zijn zusje een jaar op internaat gegaan. Om zijn taal wat aan te scherpen, vooral de Franse taal dan. Dus werd hij ondergedompeld in een Fans taalbad. Na een paar maanden wou ik het opgeven en hem terug naar huis meenemen. Het was gewoon te moeilijk. Zijn strenge juf heeft toen een deftig woordje met mij uitgewisseld over hoe ik hem moest loslaten. Dat hij anders altijd van mij afhankelijk zou zijn (tot zijn 55ste, zoals haar schoonbroer die nog steeds bij zijn moeder woonde). Hij moest zijn verantwoordelijkheid zelf leren opnemen en niet meer altijd naar mama kijken voor hulp. Het was met heel veel weerstand en verschrikkelijk veel pijn dat we ons van mekaar hebben losgescheurd gedurende dat jaar en ik ben de juf nog steeds heel dankbaar.
Deze zoon is nu 15. Trekt zich vaak terug op zijn kamer, zoals het een echte puber betaamt. Ik merk dat hij me niet meer zoveel vertelt, dat zijn leven buiten het gezin grotere proporties aanneemt en ik ben af en toe een klein beetje bezorgd om zijn welbevinden.
Ik vraag hem of hij naar me toe zou komen moest hij een probleem hebben. Stilte… uitgerekend deze zoon zegt: “nee mama, ik zou niet bij jou komen. Jij kan me dan toch niet helpen. Als ik echt problemen heb, dan ga ik bij mijn vrienden.” … slik. Zo’n eerlijk antwoord had ik niet verwacht. Hij kon toch ook gewoon “natuurlijk mama” zeggen?
Ik was zelf als puber ook niet naar mijn moeder gegaan, maar ik hoopte het eigenlijk beter te doen…
Mijn zoon maakt zich verder los en ik heb vertrouwen want hij kiest zijn vrienden goed.