Vandaag hebben ze sportdag, de twee jongsten: mountainbike, deathride en paintball. Hij was dolenthousiast, ziet alle leuke kanten eraan: geen les, samen zijn met de vrienden van 4^de en 5^de jaar, avontuur, spanning, …. Zij ziet het helemaal niet zitten. Ze heeft een hekel aan hoogteparcours en paintball en  aan alles wat angst en spanning opwekt terwijl je niet in de zetel zit.

Ik voel onmiddellijk met haar mee. Op het moment dat zoonlief me met stralende ogen uitlegt wat ze gaan doen, denk ik: “oh nee, moet jouw zus hetzelfde doen?”  Ik neem haar angst over, nog voor ik weet wat zij ervan vindt, terwijl ikzelf die activiteiten eigenlijk geweldig vind.

Ik onderdruk mijn reflex om het voor haar te willen oplossen. Terwijl zij luidop nadenkt over dat ze misschien nog ziek kan worden, hoor ik me ook van alles denken: “zou ik naar school bellen om te vragen dat ze haar een beetje ontzien, dat als ze niet durft dat ze dan ook niet moet, of er geen andere rustigere sportactiviteiten kunnen georganiseerd worden voor de leerlingen die dit niet willen, …”. Ik heb de neiging om een beetje overbezorgd te zijn wat mijn dochter betreft. (Misschien heb ik toch net iets te veel boeken gelezen over complexe moeder-dochter relaties … ?)  Maar ik zeg alleen: “Dit wordt wel een uitdaging voor jou.”

Hij kan niet wachten, vindt het zelfs niet erg dat ze al om 7u op school moeten zijn. Zij heeft lood in de schoenen dat nog verzwaard wordt door het vroege opstaan. Ik ben zelf ook geen vroege vogel. Maar ik besluit om mijn wekker vroeg te zetten, zodat ik hen nog zie voor ze vertrekken. 

Wanneer dat ik beneden kom, hoor ik de achterdeur dichtslaan. Zoonlief zie ik nog net met zijn fiets wegrijden en dochter is blijkbaar al vertrokken.  Ik voel me schuldig: “wat als er toch iets fout gaat, heb ik dan genoeg …?”. Ik laat het los. Dit is haar uitdaging, ze mag dit helemaal op haar eigen manier doen en ze kan het zonder mijn wijze raad. Ik stuur toch nog een sms-je om te tonen dat ik aan haar denk.

Ik heb vandaag trouwens mijn eigen uitdaging: ik start straks met een driedaagse module bij de School voor relaties. Ik leer er samen met andere vrouwen mijn pijnpunten kennen en die aanpakken. Ik weet niet wat me te wachten staat, maar om te groeien, zal ik moeten springen en loslaten.

Vandaag zijn de meisjes van ons gezin het stoerst. Daar gaan we meid! Wij gaan grenzen verleggen.