Het nieuwe schooljaar start vandaag, mijn 2 jongsten maken zich klaar terwijl ik al op de trein zit naar het werk. Ik heb nog rap een briefje op de tafel gelegd en een milkshake in de frigo klaargezet. Dat is mijn manier om te laten zien dat ik met hen meeleef. Maar ze zijn zelfstandig en kunnen deze dag in hun eentje aan. Ik heb er alle vertrouwen in, alhoewel, straks ga ik toch nog eens bellen om zeker te zijn dat ze zich niet overslapen hebben en ik kan niet wachten om vanavond te horen hoe het geweest is, welke leerkrachten ze krijgen, wie er nog in hun klas zit, …

Mijn gedachten gaan uit naar mijn collega. Vandaag is ook haar eerste dag, na 4 maanden bevallingsverlof. Voor haar is het de eerste keer. Ik weet hoe hartverscheurend het elke keer weer is om afscheid te nemen, los te laten. Het gevoel je kind niet te kunnen beschermen omdat je er niet bij bent. De zorg aan iemand anders over te laten, die niet helemaal begrijpt wat jouw kind nodig heeft. Zal ze eenzaam zijn? Zullen de andere kinderen haar pijn doen? Mist ze mij?

Ik probeer me te herinneren hoe het bij mij was. Ik voel de onzekerheid, de onmacht, het gevoel controle te verliezen en het verdriet van het afscheid. Ik ken dat gevoel zeer goed, omdat het telkens terug komt. Ik voelde het toen ze de eerste keer naar de crèche gingen, bleven logeren bij opa en oma, naar de kleuterklas, het eerste leerjaar, elke keer opnieuw toen ze op kamp vertrokken, het eerste middelbaar, op kot … Volgende week vertrekt onze tweede zoon voor enkele weken zelfstandig op reis naar de andere kant van de wereld.  Elke keer weer dat gevoel, gelukkig niet altijd even hevig en niet altijd met tranen.

Maar er is ook dat andere gevoel dat er ook altijd mee samen gaat. De triomf van het terug krijgen van een stukje vrijheid, van een stukje van mezelf, het gevoel van trots om waar we al staan, het kind en ikzelf. Het vertrouwen dat het wel goed komt. De vreugde om de  nieuwe mogelijkheden die zich aanreiken.

Lieve collega, laat de tranen maar rollen, maar geniet van je herwonnen stukje vrijheid. Heb vertrouwen. Ze zal het fantastisch doen, want ze is jouw dochter. Ze zal het helemaal op haar manier doen en elk pijntje zal haar strategieën bezorgen om ermee om te gaan.

Zet je schrap want je zit op de rollercoaster ….

“Je moet toch een blog hebben, dat spreekt mensen aan omdat ze dan weten met wie ze te maken hebben”. Het is advies dat ik heel graag naast mij neerleg, want ik schrijf absoluut niet graag. Ik ben er zelfs bang voor.

In mijn jeugd heb ik geleerd dat schrijven gevaarlijk is. Door dyslexie schreef ik veel fouten, waardoor mijn schrijfwerkjes op school steeds onvoldoendes kregen.  Er werd mij op het hart gedrukt dat ik alles zeker 100 keer moest nalezen, want als je fouten schrijft kom je dom over. Ik leerde dat je heel voorzichtig moet zijn met wat je schrijft, want mensen kunnen je woorden misbruiken of over je gaan oordelen. Conclusie: ik begin er niet aan.

Maar het is waar, mensen kunnen me enkel leren kennen als ze iets van mij kunnen lezen. Dus beslis ik nu om me toch aan een blog te wagen. Ik laat de angst niet meer overheersen en ga ervoor. MAAR … waarover moet ik schrijven? Kan ik dat wel? Mag ik dat wel? Zal ik niet onprofessioneel overkomen? Wat zou mijn moeder, mijn broer, mijn vriendin of mijn interne criticus ervan zeggen? 

Mijn saboteur is daar weer.

Ik ga schrijven, als Katherine, mama van vier, over het leven, de opvoeding en de twijfels en zekerheden die me omringen.

Deze keer doe ik het echt, Nu!